« سخن تازه »

1/ آگاه باش که سخنی تازه از عشق بگویی تا دو جهان از سخن تو تازه و با طراوت شود. و از حدود اندازه ی جهان فراتر برود.

2/ کسی که از سخن تو زنده و با طراوت نشود بدبخت است. چنین کسی یا دچار زرق و برق می شود یا دچار شهرت طلبی.

3/ هر کسی که به درگاه تو پناه آورد و به تو متوسل شد به زودی به صندوقچه ی زر دست خواهد یافت به ویژه که در را برای او باز کنی و او را محرم درگاه خود سازی.

4/ آب و خاک ( عناصر سازنده ی وجود انسان ) از کجا می دانستند روزی گوهر گوینده ( نفس ناطقه ی انسان ) و غمزه ی غمازه ( نشان دهنده ی اسرار الهی ) می شوند؟

5/ چهره ی هیچ کس بدون کمک لب سرخ رنگ تو ( عنایت تو ) رنگ سرخ به خود نگرفت و اگر بدون عنایت تو چهره ی کسی رنگ سرخ به خود بگیرد این رنگ سرخ ناشی از تاثیر سرخاب است.

6/ وقتی که شتر صالح ( ع ) از کوه زاده شد( بیرون آمد ) یقین پیدا کردم که کوه هم می تواند برای رساندن بشارت های تو به شتر تندرویی تبدیل شود.

7/ راز الهی را پنهان کن و خاموش باش. هر چند سکوت ناخوشایند است. زیرا چیزی که ناراحت کننده و درد آور است بار دیگر خوش حال کننده و درمان بخش خواهد شد.